SACN

Deze week nog in het nieuws: wandelaars aan de Belgische kust moeten oppassen voor... drijfzand! En wijzelf kwamen enkele weken geleden in het Leenderbos meermaals een bord tegen met de tekst: 'Verboden toegang Drijfzand' op paden waarop we al heel dikwijls hebben gelopen.
In 1983 gingen we voor het eerst op stage naar zee tijdens de kerstvakantie. Als training planden we een duurloop van Blankenberge naar Zeebrugge: op de heenweg door de duinen en terug langs het strand. Bij eb komt er bij Blankenberge een heel grote zandvlakte vrij. De afspraak was: we tikken de rotsblokken ginder aan en keren terug.
Op de terugweg riep een van de 'stagiairs': "Hé kijk daar, een zeehond!" De groep stond onmiddellijk stil en inderdaad, op zo'n 500 m langs de pier op zat 'iets'. Wij erop af natuurlijk, maar hoe dichter we naderden, hoe minder het op een zeehond leek. Het bleek uiteindelijk een oude vrouw te zijn, die tot haar middel in het zand was weggezakt!
Ik riep dan ook tegen de atleten dat ze zich uit de voeten moesten maken, want we stonden nu bijna allemaal zo goed als in het drijfzand. En ondertussen naderde het water, want het werd vloed.
Ik spurtte als gek naar de wandelpromenade en in het eerste café riep ik de hulpdiensten op. De brandweer kwam als eerste ter plaatse: met man en macht werden er planken aangedragen om een pad te maken naar de vrouw toe. Ze begonnen dan verwoed te scheppen en te graven met schoppen om haar te bevrijden. Geleidelijk aan begon dat te lukken. Achteraf bleek dat ze gaan wandelen was met rubberen laarzen. Ze voelde dat er aan haar laarzen gezogen werd, maar miste de kracht om zich los te trekken. Op deze koude, winderige dag was er geen mens te zien op het strand, zodat haar hulpgeroep niets uithaalde. Ze kon alleen maar afwachten. Gelukkig had een van ons dus een 'zeehond' gespot, anders had dit weleens slecht kunnen aflopen.
Conclusie: onze kust is niet altijd zo veilig als die eruitziet!

LG